Bir Yaz Akşamı

Kaldırdı kadehini, hadi ona içelim

İçtik

Buna içelim

İçtik

Güldük birbirimize baktık, herkes bir farklı konu anlatıyor, dinleyenler mütemadiyen her sözün sonunda gülüyordu, bende anlattım, komik mi bilmem, ne mi anlattım, hatırlamıyorum, güldüler. Rakı ve balığın başkenti İstanbul' da bir yaz akşamı, sokak kenarına kurulmuş beyaz örtülü bir masa, akşamın sabitleri; rakı balık ve dostlar, iyi ki varlar. Gecenin tek eksiği; Zeki Müren sesi.

Sokak dar ve uzun, ortasında iki kişinin yanyana geçebileceği kadar bir aralık, sağlı sollu masalar, gelenler, gidenler, gülenler, ağlayanlar, kızanlar, sevenler, sevilmeyenler, hayat denen kurguda herkes çölde bir kum tanesi, her kumtanesi koskoca bir dünya.

Bir isteğiniz var mı diyor garson, meyve tabağı ,istiyor biri, diğeri sadece karpuz, kavun olsun, uyar mı diyor, uyar uyar...

–Karpuzun anası derdi kızının karpuz sevgisini tarif ederken dayım, gözlerinin içi parlardı, sene bilmem kaç. Karpuzlar kokardı o yıllarda, kendine has, Adana' sı olurdu yeşil, Diyarbakır yada Tekirdağ, çizgili, kesilirdi, tam göbeğini yemek için sıraya girerdik. Sonra domateste kokardı, ki yıllar sonra Diyarbakır seyahatimde, köşkte rastladım o kokuya, domates kokardı, elma gibi yerdik. Düşünüyorumda ne şanslıymışım, o tadı biliyorum, yeni nesil belki de hiçbir zaman domates yada karpuz yiyemeyecek.-

Hadi şuna da içip kalkalım dedi, kadehler kalktı, sonra biz kalktık. Gece güneş gibi parlıyordu...