Çalışmak

Oturduk, yaklaşık 500 kişi var, salon dolu.
Çıktı, dünyanın bir ucundan gelmiş, bilmem neresi, birşeyler anlatıyor, heyecanlı, ekranda grafikler. Hemen önümde, elinde blackberry, tekerlekli olandan, çeviriyor da çeviriyor. Adam birşeyler daha anlatıyor, gözleri parlıyor, paylaşmanın sevinci. Bizim ki hala çeviriyor, bir şeyler söylüyor kendi kendine.
Konuşma bitiyor, alkış, iniyor sahneden, bizimkinin başı hala önce.
Aslında hiç şaşırmadım, trafikte araba kullanırken, tatilde kumsalda yatarken, otobüste, uçakta kabine girdiği halde hala zorlayan, benzer manzara. O kadar çok var ki.

Bilmiyoruz işte, eğlenmeyi bilmediğimiz gibi çalışmayı da...